Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν σκελετό σκύλου θαμμένο δίπλα σε παιδί στις Φιλιππίνες

Αρχαιολόγοι στη Μανίλα ανακάλυψαν τάφους από τη προ Ισπανική αποικιακή περιόδο με σκελετούς σκύλων που χρονολογούνται στον 12ο-15ο αιώνα μ.Χ.

Σκύλος βρέθηκε θαμμένος δίπλα σε ένα παιδί γεγονός που υποδήλωνε ότι πρόκειται για ένα αγαπημένο κατοικίδιο της εποχής.

Στη δεκαετία του 1960 αρχαιολογική ανασκαφή στη Μανίλα, στην περιοχή της Santa Ana, αποκάλυψε πάνω από 300 τάφους που χρονολογούνται από τη λεγόμενη πρωτοϊστορική περίοδο πριν από την ισπανική αποικιοκρατία.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ανασκαφής βρέθηκαν αρκετοί σκελετοί σκύλων αλλά δεν καταγράφηκαν τόσο σχολαστικά όσο και τα ανθρώπινα ευρήματα.

Στο τάφο με το νούμερο 120 βρέθηκαν σκελετοί παιδιού και σκύλου και οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι Φιλιππινέζοι πίστευαν ότι η συντροφιά των σκύλων είναι σημαντική και μετά θάνατον.

Πρόσφατα δημοσιεύτηκαν στη Διεθνή Εφημερίδα Οστεοαρχαιολογίας αποτελέσματα έρευνας του Timothy Vitales από το Εθνικό Μουσείο των Φιλιππίνων. Ο Vitales διαπίστωσε ότι και τα πέντε σκυλιά που ήταν σε θέση να εξεταστούν ήταν σύμφωνα με τα ευρήματα κατοικίδια ζώα αν και μόνο τρία από τα σκυλιά είχαν σχετικά πλήρη σκελετούς.

Σύμφωνα με την έρευνα οι φυλές των αρχαίων σκύλων είναι κοντά στις σύγχρονες φυλές φιλιππινέζικων σκύλων γνωστών ως ή aspin.

Γιατί όμως αυτά τα σκυλιά θάφτηκαν σε ένα ανθρώπινο νεκροταφείο, παραμένει ανοιχτό ερώτημα.

Ο Vitales σημειώνει την απουσία σημείων ή χώρων σφαγής και καψίματος που σημαίνει ότι τα σκυλιά δεν ήταν τρόφιμα. Η θέση και η κατάσταση των σκελετών υποδηλώνουν ότι μάλλον αυτά τα σκυλιά “κατατέθηκαν” δίπλα στους ανθρώπους.

Η σημασία των σκύλων μπορεί να φανεί σε εθνολογικούς ιστορικούς. Ο Vitales γράφει για παράδειγμα, “στα κυνηγόσκυλα δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην κοινότητα των Tagalog(Σημαντική εθνολινγκαστική κοινότητα στις Φιλιππίνες)”

Συνόδευαν παντού τους κυρίους τους και στο κυνήγι «ήταν καλά εκπαιδευμένοι να ακολουθούν τις εντολές όταν έφταναν σε σημείο να επιτεθούν στη λεία τους.» Η ειδική σχέση που είχαν οι Tagalogs με τα σκυλιά τους μπορεί να είχε επεκταθεί ακόμη και στο θάνατό τους.

Ένα σκυλί στο τόπο ταφής Santa Ana πιστεύεται ότι υποστηρίζει την ερμηνεία της εμπλοκής του σκύλου στο τελετουργικό του ανθρώπινου θανάτου. Αυτό το ζώο βρέθηκε πολύ κοντά στον σκελετό ενός παιδιού και ερμηνεύθηκε αρχικά ως το κατοικίδιο του.

Όμως στην ανασκόπηση των αρχείων ανασκαφής ο Vitales διαπίστωσε ότι ο σκελετός του σκύλου ήταν στην πραγματικότητα 10 εκατοστά χαμηλότερα θαμένος από το παιδί και προσανατολίστηκε πολύ διαφορετικά. Αυτό σήμαινε ότι οι ενταφιασμοί του σκύλου και του παιδιού δεν έγινε ταυτόχρονα. Αντίθετα, ο Vitales σημειώνει ότι “το σκυλί θάφτηκε ανεξάρτητα”

Αν ο σκύλος κοντά στον τάφο του παιδιού δεν ήταν κατοικίδιος τότε τι μπορούσε να είναι; O Vitales πιστεύει ότι ο σκελετός του σκύλου αποκαλύπτει ενδείξεις για τη ζωή του.  Συγκεκριμένα υπάρχουν δυσμορφίες στη σπονδυλική στήλη του σκύλου, ιδιαίτερα στο κάτω μέρος της πλάτης.

Η κατανόηση της αιτίας της σπονδυλικής παραμόρφωσης του σκύλου δεν είναι απλή. O Vitales υποδηλώνει ότι μπορεί να σχετίζεται με μια λοίμωξη ή κάποιο νωτιαίο ζήτημα όπως η σκολίωση ή από χρήση του σκύλου ως φορέα φορτίου.

Αν ο σκύλος πέθανε γιατί μετέφερε κάποιο φορτίο μπορεί να προκάλεψε θλίψη στους ανθρώπους που τον έθαψαν.

Αν και o Vitales δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον λόγο της παρουσίας των σκύλων στους ανθρώπους καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: “Το γεγονός ότι τα σκυλιά αυτά θάφτηκαν σε ένα νεκροταφείο σε στενή σχέση με τους ανθρώπους υπονοεί την κοινωνική και πολιτιστική σημασία αυτών των ζώων για τις ανθρώπινες κοινωνίες η οποία υποστηρίζεται περαιτέρω από τα εθνογραφικά δεδομένα “.

Η μελέτη του ελπίζει να μπορεί να προσφέρει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με την ιστορία και τη σχέση ανθρώπου – σκύλου από το παρελθόν.

Πηγή:forbes