Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα

Υπάρχει ζωή χωρίς ψέμα; Μπορεί ένας άνθρωπος να προσεγγίζει μόνο με ειλικρίνεια καθετί που συμβαίνει στη δική του ζωή αλλά και των γύρω του;

Πώς γίνεται, ενώ είσαι διάνοια στα μαθηματικά, να μην μπορείς να ενταχτείς στο κοινωνικό σύνολο με την ίδια άνεση που λύνεις μια δύσκολη εξίσωση;

Ένας τέτοιος τύπος με ιδιαίτερα χαρίσματα, που πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι ο δεκαπεντάχρονος Κρίστοφερ, ο ήρωας του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος του Μαρκ Χάντον «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» (2004).

Μοναχικός, σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να αγαπά τη διαφορετικότητα, πασχίζει να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας ενός σκύλου που διαπράχτηκε στη γειτονιά του. Γιατί; Διότι όλα τα βλέμματα τόσο της οικογένειας όσο και της γειτονιάς είναι καρφωμένα επάνω του, άλλα με διακριτικότητα και άλλα με μια αδιακρισία που τον πληγώνει.

Με τη στήριξη της δασκάλας του, ο Κρίστοφερ καταγράφει όλα τα στοιχεία σε ένα βιβλίο, που θα γίνει μάλιστα θεατρικό έργο για τη σχολική γιορτή. Ταυτόχρονα με την έρευνα για την εύρεση του δολοφόνου του σκύλου ο Κρίστοφερ βιώνει καταστάσεις που στο μυαλό του φαντάζουν ως απειλές: το αδιέξοδο της σχέσης των γονιών του, αναπάντεχα κρυμμένα μυστικά αλλά και συναισθήματα που μπορεί να γεννήσουν είτε η αποδοχή είτε η απόρριψη.

Αντλώντας έμπνευση από το μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον, ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στίβενς παρουσιάζει στο έργο του το ημερολόγιο αυτού του «διαφορετικού» νεαρού.

Μια φαινομενικά απλή ιστορία, λοιπόν, γίνεται η αφορμή για να διεισδύσουμε σε ένα δρόμο που ξεσκεπάζει τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας και την αμηχανία μας απέναντι σε ό,τι ξεφεύγει από τις κοινωνικές νόρμες. 

Η γλυκόπικρη οπτική του συγγραφέα, μάλιστα, πριμοδοτείται από την εύστοχη επιλογή του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου να δώσει στον Γιάννη Νιάρρο τον ρόλο του αυτιστικού Κρίστοφερ· η ερμηνεία του είναι ταυτόχρονα πειστική και καθηλωτική. Μας κάνει να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε σε θέατρο και παρακολουθούμε ένα σκηνικό παιχνίδι που στόχο έχει να μας κάνει να αναγνωρίσουμε κοινές σε όλους μας προκαταλήψεις.

Η τίμια οικοδόμηση ρόλων, όχι μόνον από τον βασικό πρωταγωνιστή αλλά και από τη Μαρία Καλλιμάνη (ερμηνεύει τη μητέρα του), του Θέμη Πάνου (στον ρόλο του πατέρα του), της Αλεξάνδρας Αϊδίνη ως δασκάλας, της Μαρίας Κατσανδρή στον ρόλο της γειτόνισσας –όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, οι Θύμιος Κούκιος, Γιώργος Γιαννακάκος, Βάσια Χρήστου, Σπύρος Κυριαζόπουλος–, ενδυναμώνει την καλλιτεχνική επίδραση του ενδοσκοπικού αυτού έργου, που είναι ταυτόχρονα κοινωνικό δράμα, ­ψυχογράφημα και κωμωδία.

Τέλος, μπορεί η Μαγδαληνή Αυγερινού να επιδίωξε με τους λευκούς μετακινούμενους κύβους του σκηνικού να υπονοήσει τη δια­δρομή των ηρώων ή να απεικονίσει την τετράγωνη, ορθολογιστική σκέψη του Κρίστοφερ, όμως αυτό που κατάφερε κυρίως είναι να δημιουργήσει ένα τρεχαλητό που ­κάποια στιγμή κουράζει.

«Τζένη Καρέζη» Ακαδημίας 3, κέντρο, 2103636144. Διάρκεια 140΄.

Πηγή: athinorama.gr